Eerste week Mother of Peace

Omschakelen van dagelijks uiteten en uitstapjes naar een boodschappenlijstje voor de hele week en elke dag 05;30 uur opstaan en aan het werk. Onze eerste week op Mother of Peace zit erop.

Vorige week maandag hebben we alle andere vrijwilligers van Be More ontmoet. De meeste vrijwilligers kwamen net vanuit Nederland gevlogen en kregen samen met ons de kans om uit te rusten en elkaar te leren kennen in een mooi hostel aan het strand in de buurt van Durban. Bij aankomst werd het Sven en mij gelijk duidelijk dat jullie in Nederland minder zon hebben dan wij hier in Zuid-Afrika. Ik voelde me met mijn te bruine en roodgeblakerde lichaam een buitenlander tussen de Nederlanders. We hebben een ontzettend leuke avond gehad.

Dinsdagochtend 07;30 uur doken Sven, Lilianne en ik voor voorlopig de laatste keer de zee in. Zwemmen was niet mogelijk door de grote golven, maar toch een fijne ochtendgymnastiek om ons hoofd boven water te houden. Na het ontbijt kregen we een uitgebreide voorlichting over wat ons te wachten staat de komende maanden. Wilma, onze regiocoördinator vertelde ons haar eigen ervaringen als vrijwilligster. Ze is zelf ooit begonnen als vrijwilligster bij Mother of Peace, en daarna nooit meer weggegaan. Ze vertelde ons meer over de Zulu cultuur en de gewoontes van de huismoeders, aangezien deze behoorlijk van onze gewoontes en verwachtingen kunnen verschillen. Het is hier normaal dat een (biologische) moeder voor de kinderen zorgt door eten en een bed te geven, aandacht en liefde hoort hier niet vanzelfsprekend bij. Onze grootste taak is om juist die aandacht en liefde aan deze kinderen die het juist zo hard nodig hebben te geven. Bijna een kwart van de kinderen op Mother of Peace zijn HIV besmet, wat soms extra zorg vergt. Ze weten zelf heel goed hoe ze hiermee om moeten gaan, en worden niet anders behandelt dan de andere kinderen. Belangrijk is om extra voorzorgmaatregels te treffen wanneer een kindje met HIV een wondje heeft, aangezien bloedcontact HIV kan overdragen. Wij hoeven hier niet bang voor te zijn wanneer we ons aan de regels houden, omdat er veel wederzijds bloedcontact nodig is voor een besmetting.

Via de beruchtte brug richting Mother of Peace, verscholen tussen de rietvelden, komen we eindelijk op bestemming. De eerste dag krijgen we samen met de andere 3 nieuwe vrijwilligers extra uitleg, taakverdeling en een tijdschema. Schrikken, de komende maanden gaan we 5 dagen in de week van 06;30 tot 19;00 uur aan het werk. Weer een confronterend verschil met de kantooruren in Nederland. Het werk in Afrika gaat voor veel mensen 24 uur per dag door. Het begrip ' Africa time' maakt deze dagen wat dragelijker, alles gaat hier veel trager.

Woensdagochtend kreeg ieder van ons een huismoeder toegewezen, die we de komende maanden gaan helpen met het verzorgen van de kinderen. Heel confronterend omdat al snel bleek dat veel huismoeders er veel moeite mee hebben dat Sven ook jonge meisjes wast. Na wat onrust, zenuwachtig gelach en bange blikken bleek dat bijna de helft van de moeders liever geen jongen in huis wilde. Deze bange, verdrietige blikken hadden geen woorden nodig om te weten wat voor verleden ze zelf hebben gehad. Heftig en verdrietig om hun angst zo duidelijk te zien en te voelen. Gelukkig heeft Sven toen heel duidelijk verteld dat hij hier is om ze te helpen en hij juist aan ze wil laten zien dat het ook anders kan. Hij benadrukte dat lang niet elke man slechte bedoelingen heeft, en elke vrijwilliger gecheckt wordt voordat we naar Afrika komen. Hij won het vertrouwen van de meeste moeders, en werd met open armen ontvangen bij een leuk huisje met 6 kinderen, zowel jongens als meisjes tussen de 3 en 13 jaar.

De eerste dagen op Mother of Peace waren overweldigend en vermoeiend, maar ik voelde me gelijk thuis. Door de vermoeidheid en nieuwe indrukken was ik de eerste dagen onzeker over mijn kunnen. Ik heb de neiging (te) hoge verwachtingen van mezelf te eisen, waardoor ik soms de dingen die ik wel kan en doe vergeet. De betrokkenheid die ik vaak bij mensen voel, leer ik hier op enige afstand te houden en niet op mijn eigen fijne (luxe) leven te betrekken. Ik ben hier immers om de kinderen extra aandacht en een extra steuntje in de rug te geven, niet om heel de wereld te redden.

De zon komt hier rond 04;45 uur op, wat het makkelijker maakt om elke ochtend 05;30 uur op te staan. In mijn huisje zitten twee jongetjes van 3 en 4 jaar die ik elke ochtend 06;30 uur uit bed haal, in bad stop en eten geef voordat ze naar de daycare op de community gaan. Elke ochtend om 6;00 uur gaan de oudere kinderen naar de kerk en aansluitend met ons een rondje hardlopen. om 8;00 uur begint de school. Op de community is sinds afgelopen week een school gestart voor Grade R, 1, 2 en 3. Dit niveau is vergelijkbaar met groep 1 t/m 4 in Nederland. De leeftijd van deze kinderen ligt een stuk hoger door taal, ontwikkel en leerachterstanden. De meeste kinderen van 8 jaar die ik in Grade 1 en 2 lesgeef, hebben nog nooit eerder op school gezeten. De eerste dagen was dit niveauverschil vergeleken met Nederland erg wennen. Sven en ik werden donderdag zonder enige uitleg/toelichting voor de klas gezet, waarna we het niveau van de kinderen totaal verkeerd inschatte. We gingen ervanuit dat de kinderen tussen de zes en tien jaar al enige zinnen konden schrijven en lezen, maar dit viel erg tegen. Zowel op creatief,sociaal en leer gebied moeten we helemaal terug naar de basis. Zeker voor de kunstvakken die we aan de kinderen geven is dit lastig, de kinderen hebben nog nooit zonder sjabloon een tekening gemaakt.

Ieder kind bij Mother of Peace draagt een verhaal met zich mee. Veel kinderen zijn wees, wat betekent dat de moeder is overleden, de vader is zelden in beeld. De kinderen zijn bijna allemaal met veel huiselijk en seksueel geweld in aanraking geweest. Deze kinderen worden op de community opgevangen, waar ze de kans krijgen om naar school te gaan en een beter leven te gemoed te gaan. De kinderen, soms langs de weg gevonden, komen vaak op jonge leeftijd naar de communitie en komen met 5 andere kinderen tot ongeveer hun 18e bij een huismoeder in huis. In werkelijkheid betekent dit wanneer ze geen familie buiten de communitie hebben, er kans is dat ze alsnog op straat komen te staan, omdat er kortweg geen werk en ruimte is. Voor ons zijn de grote achterliggende problemen van de kinderen niet in te denken. Veel kinderen hebben een hele dikke muur om zich heen gebouwd, er valt bijna geen contact met ze te krijgen. De lege blikken in hun ogen die dwars door ons heen kijken wanneer we iets aan ze vragen is schrikbarend. Op school hebben Sven en ik de afgelopen dagen gemerkt dat heel veel positieve aandacht en complimenten hier veel belangrijker zijn dan in Nederland. De kinderen zijn erg onzeker en voelen zich niet begrepen, door deze positieve benadering bloeien ze helemaal op.

Vandaag hebben Sven en ik alle lessen van een lerares overgenomen omdat zij 3 dagen afwezig is. Een beetje nerveus was ik wel aangezien we nog maar één dag hadden meegedraaid en we nog niks van de lesstof, gewoontes en de kinderen afweten. Grote kans op grote chaos dus..
Boven verwachting gingen de lessen heel goed. Het gebed vooraf raffelde we wat af aangezien we zelf nog nooit een gebed opgezegd hadden, laat staan in het zulu s, maar rekenen engels en begrijpend lezen ging heel goed. Vooraf had Sven alle namen op het bord gezet, met de regel; drie streepjes achter je naam, is direct melden bij de schoolleiding. Van deze regel waren ze erg onder de indruk, regels en structuur is hier heel belangrijk maar vaak nog een probleem.

Ashra (naam veranderd inverband met privacy) is 13 jaar en daarmee het oudste meisje van de klas. Het verschil met klasgenoten van 6 jaar is erg groot. Er viel de eerste dagen helemaal geen contact met haar te maken, ze deed precies wat ze zelf wilde. Ik vond het moeilijk met haar te werken, omdat ze nergens op reageerde, geen enkele emotie had. Vandaag had ze na 10 minuten haar eerste streepje achter haar naam op het bord staan. Vanaf dat moment is ze totaal bijgedraaid. Door haar vervolgens continu positief te stimuleren en aan te moedigen veranderde ze in een heel ander kind. Ze stelde zich open, liet al haar schoolwerkjes trots zien en vroeg honderd uit. Ontzettend mooi om te zien hoe snel een kind kan veranderen door de juiste aandacht.

In één week tijd hebben al deze kinderen mijn hart gestolen. De tijd vliegt, het afscheid straks gaat zwaar worden. Ik blijf..









*Foto' s probeer ik aanstaande donderdag te uploaden.