Blog 6 - Afrika maakt ons rijker
Door: Maud
Blijf op de hoogte en volg Maud
23 Februari 2013 | Zuid-Afrika, Durban
De school is hier nu ruim vijf weken van start. De tafels en stoelen zijn na 2 weken gearriveerd, groepjes zijn gevormd, de kinderen hebben hun plekje gevonden. De kinderen uit mijn klasje heb ik beter leren kennen, communicatie met ook de wat stillere kinderen gaat steeds beter. Vooralsnog weet ik bijna niks van de achtergrond van deze kinderen en is ons niet verteld over uitzonderlijk gedrag of ziekte. Na twee weken ben ik er zelf achter gekomen dat één van de kinderen zware epileptische aanvallen heeft en een ander zware astma waardoor hij soms piepend op de grond ligt. Gelukkig is er in die eerste weken toen ik alleen voor de klas stond niks ernstigs gebeurd, ik had niet geweten hoe ik op een plotselinge aanval had moeten reageren.
Sinds vorige week geef ik elke dag extra begeleiding aan het jongetje van zes jaar met het Foetaal Alcohol Syndroom. Elke dag gaan we samen een uur op pad. Hij raakt steeds verder achter op de andere kinderen, zowel op sociaal als leergebied. De kinderen beginnen door te krijgen dat hij anders is, en lachen hem regelmatig uit. Gelukkig heeft hij dit niet door, en gaat heerlijk in zijn eigen wereld en geluk op. Het is een heel bijzonder jongetje, hoog sensitief. Hij merkt dingen op die niemand anders opvalt, onthoudt de meeste kleine details in zijn omgeving. Voelt emotie feilloos aan. Door enerzijds deze begaafdheid, en anderzijds zijn zwakke intelligentie hoort hij niet bij de rest van de groep. De kleine stapjes vooruit zijn zowel voor hem als voor mij een hele overwinning. We staan samen daarom ook regelmatig te juichen wanneer hij leesbaar de letter A opschrijft. Verder dan de letter A komen we deze maand waarschijnlijk niet. De kunstlessen die Sven en ik geven, vind hij leuk. Vol enthousiasme begint hij te knippen wanneer hij moeten plakken en tekent hij cirkels wanneer we vierkanten aan het oefenen zijn. Een kippenvel moment toen hij de dag na onze kunstles van alle cijfers 1 een vierkant begon te maken. Rekenen was niet meer met hem mogelijk maar onze uitleg van de dag ervoor was dus toch goed blijven hangen.
De sfeer tussen de kinderen en hun huismoeder in mijn huisje is afgelopen weken veel verbeterd. Ik heb hele rustige kinderen in huis, maar buitenhuis zijn ze bijna niet meer herkenbaar. Ik vind het moeilijk om te zien hoe bang de kinderen voor hun moeder zijn. Van een kleine aanhaling of compliment was in de eerste weken geen sprake, een blik van de huismoeder was genoeg om ze als robotten in huis te laten functioneren. De kinderen waren veel vrolijker en vrijer in huis toen hun huismoeder vijf dagen vrij was, maar zwaar teleurgesteld toen ze 2 dagen te laat terugkwam. De kinderen voelde zich in de steekgelaten, keken niet op of om toen hun moeder paar dagen later thuiskwam. Ik vraag me af in hoever je dan een kind/puber kan straffen wanneer het buitenhuis loskomt en zich misdraagt. Voor mij was het afgelopen weken moeilijk om deze verhoudingen en contrasten binnen en buitenhuis te zien. Door mijn gebrekkige engels en angst om het te verergeren durfde ik niet hierover in gesprek te gaan met de huismoeder. De cultuur is nou eenmaal heel anders dan dat wij gewend zijn, en ik voel me te gast in huis; te bescheiden om echt mijn mening te uiten. In plaats van commentaar op mijn huismoeder te leveren, heb ik afgelopen weken continu al het positieve binnen huis benadrukt en de huismoeder overal bij betrokken. Ik voelde dat ze het lastig vond hoe ik met de kinderen omga, meer liefde en aandacht voor de kleine dingen. Door haar bij spelletje te betrekken, samen pizza te maken en haar te leren hoe ze huiswerk moet begeleiden is de sfeer en samenzijn veel beter in huis. Voor Valentijn heb ik samen met de kinderen kaartjes gemaakt en een bos bloemen gegeven, ze was ontroerd. Uit eigen onzekerheid ben ik het gesprek niet met haar aangegaan, maar de positiviteit die ik nu in huis heb gecreerd was denk ik met een gesprek niet te evenaren. Ik ben te gast, blijf nog maar twee weken en kan zowel van mijn huismoeder als van mezelf niet verwachten dat alles door één gesprek veranderd. Laten zien dat het anders kan is voorlopig genoeg.
Afgelopen weken hebben Sven en ik een bijzondere band opgebouwd met onze schoonmaaktster, Priscilla. Een ontzettend lieve vrouw die hard voor haar geld werkt. Toen wij hoorde dat ze afgelopen maand niet uitbetaald kreeg omdat daar geen geld voor is, waren wij geshockeerd. 5 dagen in de week werkt ze om net genoeg geld bijelkaar te krijgen voor haar hele familie. We begonnen ons toen toch af te vragen waar al het geld heen is wat wij voordien aan Be More hebben betaald om op het project te mogen werken. Wij hebben namelijk om hier te mogen werken ieder meer dan het jaarsalaris van Priscilla moeten betalen.. Tijd om dus niet alleen de kinderen extra aandacht te geven maar ook medewerkers die het extra nodig hebben. Een extra praatje, een lach en compliment is meer dan genoeg om haar heel de dag te laten stralen. Af en toe eet ze een pannekoek met ons mee, voor ons iets kleins voor haar het mooiste moment van de week. De fooi die wij haar geven wanneer ze onze was doet pakt ze graag aan, maar het feit dat we haar als gelijkwaardig behandelen en geïnteresseerd in haar zijn is haar veel meer waard. Sinds ik hier ben valt me niet alleen bij haar maar ook bij andere zoeloes op hoe sociaal ze hier leven. Iedereen leeft met elkaar, vaak op straat. Leeftijd, status, achtergrond speelt geen rol; kinderen zorgen voor kinderen, iedereen zorgt voor elkaar. Hier gaat het vooral om wie je bent, en niet om wat je doet. Onze schoonmaakster is mij afgelopen week huilend in de armen gevlogen nadat ik haar heb toegezegd samen haar in en uitgave op papier te zetten en te kijken naar mogelijkheden voor meer inkomsten zodat haar kinderen naar school kunnen. Alleen al met de bevestiging dat ze ertoe doet, is ze zo ontroerend dankbaar. Ze laat haar zwakte zien, waardoor ze uiteindelijk zelf sterker wordt. Haar werk doet ze met heel haar hart voor haar familie en kinderen, heel puur. Voor mij een onbeschijfelijk kippenvelmoment.
Afgelopen weekend zijn we met Priscilla mee naar haar huis gegaan. Via haar broer had ze een auto geregeld en een route uitgestippeld langs alle mooie plekjes in de buurt. Ze was trots, heel de dag had ze zelf alles geregel, wij waren haar gasten, heel speciaal. Samen met haar broer en zijn gezin woont ze met haar 3 kinderen en nieuwe man in een zelfgemaakt huis in een Township in de buurt van Mother of Peace. Haar eerste man, de vader van haar kinderen is nog geen 1.5 jaar geleden doodgeschoten. Haar broer en zijn vrouw hebben 5 jonge kinderen, en zijn werkloos. Haar nieuwe man verkoopt 0,75 liter flessen blacklabel, zelfgebrouwen bier en cocktails. Elke dag zitten de alcoholisten van de Township zich voor haar huis vol te gooien. We hebben die middag ook deze mannen ontmoet, het wit van hun ogen was bruin, hun tong witter dan de stompjes wat ooit tanden waren. Na de eerste kennismaking zijn we naar een grote Afrikaanse markt gegaan. We werden aan alle kanten aangestaard en nageroepen omdat we de enige blanke waren. Duizende mensen op straat, overal kraampjes, braaien en muziek. Zonder Priscilla zouden we nooit op zo' n plek kunnen komen. Van haar bescheiden en onderdanigheid naar ons toe was op deze markt niks meer te merken. Aan haar hand ben ik met haar over de markt gegaan, terwijl Sven met haar zoon de boodschappen naar de auto bracht. De zelfverzekerheid, kracht en trots waarmee ze mij tussen alle (vervelende) mannen doorduwde liet een hele andere Priscilla zien. Haar eigen cultuur, haar thuis.
' s Avonds hebben Sven en ik voor heel de familie pannekoeken gebakken. Afrikaanse muziek galmde kilometers ver door de veelste dure muziekinstallatie. We hebben tot 21; 00 uur veel gegeten, gedanst en gelachen. De alcoholisten waren nog niet gestopt met drinken, de sfeer was goed maar werd anders. Tijd om naar huis te gaan.
Op zondag zijn we met Priscilla mee naar de kerk gegaan. 6;00 uur zou ze ons met de auto ophalen voor de dienst van 7;00 uur. 8;00 uur werden we door haar te voet opgehaald. De auto was kapot. Onze taxichauffeur wilde vervolgens halverwege niet meer verder, en heeft ons langs de kant uitgezet. Op zijn Afrikaans zijn we toen te voet en met taxibusjes 40 km verderop naar Pinetown gereden. De kerk was geen kerk. Vrouwen en mannen werden gescheiden op een groot plein waar alles plaatsvond. Het voelde alsof we in een middeleeuws toneelstuk werden opgenomen waar werd gedanst en gezongen. Profeten rende schreeuwend rond, om de boodschap van God door te geven. Natuurlijk waren wij meteen de eerste uitverkornene. Op onze knieën in een zandbak ging de profeet in het Zoeloe tegen ons te keer. Priscilla heeft het vervolgens voor ons vertaald. Volgens de profeet ging het zowel bij mij als bij Sven thuis heel slecht, alleen door alle rituelen mee te doen en elke week terug te komen konden we het verdriet van onze ouders wegnemen.. De overtuiging van hun geloof, de verhoudingen tussen man en vrouw en het samenzijn was mooi om een keer mee te maken. De vrouwen die op hun knieeen gaan voor elke man was voor ons vreemd, maar deze onderdanigheid geeft houvast. Het geloof geeft ze bescherming.
Priscilla heeft ons ontelbaar keer bedankt voor het onvergetelijke weekend. Ze kan daarintegen niet geloven dat voor ons het weekend met haar het mooiste weekend in Afrika is.
De foto' s die Priscilla en haar dochter voor mij hebben gemaakt heb ik laten ontwikkelen. Heel mooi resultaat, juist omdat ze zo inperfect zijn. Sister Jane, de non die afgelopen maand naast ons bij Mother of Peace heeft gewoond heb ik ook twee wegwerpcameraatjes meegegeven naar haar huis in Zimbabwe. De reis per bus legt ze voor mij vast en haar leven als non in een heel arm en gevaarlijk gebied in Zimbabwe. Via de telefoon houdt ze mij dagelijks op de hoogte. Iets minder slim dat ik ook mijn huistelefoonnummer heb gegeven, mijn moeder heeft ze vorige week al gedag gezegd.. Alleen al door het enthousiasme van de mensen aan wie ik de cameraatjes geef is mijn project geslaagd. Maandag ga ik met het jongetje met Foetaal Alcohol Syndroom foto' s maken. Zijn kijk naar de wereld is heel anders, dit is ook te zien aan de tekeningetjes die ik elke dag met hem maak. Ik ben benieuwd. In de klas heb ik een prikbord gemaakt met foto' s en kaartjes gemaakt door kinderen in Nederland. Elke dag prik ik er een nieuwe foto/tekst/tekening bij en hebben we het over de verschillen en overeenkomsten tussen de kinderen in Nederland en Zuid-Afrika. Gisteren heb ik het filmpje van de kinderen van basisschool de Bloemaert laten zien en met de hulp van de andere vrijwilligers een film met Grade 1, 2 & 3 opgenomen. De kinderen hebben gedanst, handgeklapt, gezongen en vervolgens een rondleiding gegeven over de communitie. In Nederland ga ik het filmpje monteren, ik denk dat het resultaat een goed beeld geeft van de communitie en het enthousiasme van de kinderen.
De reden dat ik me hier zo thuisvoel is omdat mensen veel puurder, sterker en positiever in het leven staan. Elk gezicht is getekend, straalt angst en argwaan uit maar bovenal heel veel positieve energie. De kracht en positiviteit die ik bij Priscilla maar ook bij sommige huismoeders zie is met niemand in Nederland te vergelijken. De gastvrijheid is bijzonder. Misschien omdat we in hun ogen heel rijk zijn, ze iets van ons verwachten, maar vooral omdat zoeloes het heel speciaal vinden dat wij intresse in ze tonen. Deze onderdanigheid staat sterk in contrast met hun sterke en dwingende persoonlijkheid.
Het gevoel meer te willen dan dat we al doen laat me niet los. Er valt nog zoveel te doen, er zijn zoveel mogelijkheden waardoor ik mezelf in mijn hoofd soms voorbij loop. Onzeker; het is nooit goed genoeg. Misschien te streng voor mezelf. Gelukkig zijn de andere vrijwilligers er om af en toe mij erop te wijzen dat rust en moment van bezinning ook belangrijk is. Tijd om even stil te staan.
De 8 weken die we nu in Zuid-Afrika zijn heeft ons als persoon rijker gemaakt. De confrontatie met cultuur, verschil en leed maakt ons bewuster van wie we zijn en wat we doen. Die confrontatie met mezelf maakt mij een rijker en gelukkig mens.
-
23 Februari 2013 - 17:01
Renée Goutier:
Mooi Maudje! Wow nog maar 2 weken? De tijd is echt gevlogen.. Wel apart dat die profeet jullie vertelt dat jullie het slecht hebben thuis, niet? Haha. Geniet van de laatste 2 weken en tot snel! x Renée -
23 Februari 2013 - 17:09
Maud De Regt:
Hee Renee,
Leuk dat je zo snel mn blog leest!
Nu nog twee weken op project en dan nog 2 weken reizen!
Van die profeet is niet zo gek, ze proberen ons zo bang te maken en ons aan hun geloof te koppelen. De enige manier voor verbetering was namelijk samen met hun te bidden, vieze drankjes te drinken, ingredienten voor 'tover'papjes te kopen en geldmuntjes te geven..
xxx Tot over paar weekjes in de Schaapjesstraat!!! :) -
23 Februari 2013 - 17:36
Henriëtte Wiessing:
Ha Maud, Wat een prachtig verhaal. Je voelt je opgenomen in de wereld als lezer, dus dat moet voor jou al helemaal zo zijn!! Je kunt straks een perfecte ambassadeur voor mij als coördinator Internationalisering zijn. Dit zou iedere student moeten kunnen beleven!
Geniet van de laatste weken en veel goeds voor jou en Sven,
Henriëtte -
23 Februari 2013 - 17:47
Hille:
Het wordt tijd voor een boek, Maud... En ik denk dat het een bestseller wordt.
Hoe bijzonder ik het allemaal, en jouw observaties in ieder geval, vind, heb ik in mijn vorige reacties laten blijken, hoop ik. Voor nu: goed om te lezen dat je zo 'rijk' geworden bent... Dat doet me deugd, als oud-coördinator buitenland.
Nog een paar mooie en zinvolle weken gewenst, al zal het je zwaar vallen om afscheid te moeten nemen. -
23 Februari 2013 - 17:55
Hille:
P.S.
Toch wel opvallend dat je 'profeet' niets over de ABV gezegd heeft...:) -
23 Februari 2013 - 19:29
Mariétte De Regt:
Hoi kanjer,
Het telefoontje van Sister Jane vorige week bevestigde wat ik al wist: Afrika heeft aan jou een gouwe meid!!!
Een trotse moeder -
23 Februari 2013 - 22:32
Rien:
Opnieuw een prachtige beschrijving van je Zuid Afrikaans avontuur! (ik begon te lezen terwijl Youp op TV was; niks meer van Youp gezien...)
Een aaneenschakeling van Magische Momenten. Leren moet volgens mij op deze manier gebeuren: ervaringen omzetten bevindingen. Voor mij is het aspect Reflectief Vermogen voor het komende assesment wel aangetoond. (maar wie ben ik) ik ben erg benieuwd naar de verwerking van alle foto's van het project. Geniet vooral langzaam van de laatste weken! Rien -
23 Februari 2013 - 23:14
Petra Lauret:
Ik vind het zo mooi van je Maud dat je met je positiviteit zoveel kan doen.Je keurt gedrag niet af maar je leeft het ze voor door te laten zien hoe het ook kan. Zo ben je een echt voorbeeld, geweldig! Ik denk dat het ook de enige weg is die echt werkt, je doet veel goeds daar. En denk eraan elke kleine verandering(en het zijn er al heeeel veel) is er een .Super Maud, nog mooie weken.
Groetjes Petra ( je weet wel collega van....) -
24 Februari 2013 - 15:40
Gabi:
wauwww... ik vind het heel bijzonder hoe je schrijft. kom wel terug! We missen je positiviteit en gekke streken hier!! xxx -
25 Februari 2013 - 14:04
Ali:
Hallo Maud, wat een (?onoverbrugbare?) kloof!, wat een spagaat!
De enige maat is de menselijke maat, maar dan nog blijven duizenden wensen onvervuld.
Je integriteit en onbevooroordeeldheid zijn bewonderingswaardig.
Kom veilig terug en tot gauw.
Grt,, Ali
-
25 Februari 2013 - 17:44
Anneke De Bruijne:
Ha Maud,
Iedere keer weer ben ik onder de indruk van je verhalen, je beleeft het intens en via jouw prachtige reisverslagen beleven wij het leven daar ook een héél klein beetje mee....
Nog veel succes daar en ook nog een mooie vakantie gewenst voor straks!!
Grtjs Anneke -
25 Februari 2013 - 22:56
Lotte:
Maud wat weer super mooi geschreven!
Ik werd er even stil van zo anders inderdaad als hier maar ik ben zo blij dat jij en Sven daar zijn en op een zodanige enthousiaste manier met die mensen omgaan zo positief.
Wat jij hebt gedaan is belangrijker dan een gesprek met de huismoeder, het maakt niet alleen haar een positiever mens maar jij word er ook gelukkig van omdat je iemand anders helpt en gelukkig maakt.
Ik ben echt zo hartstikke trots, en wat een super mooie foto's !!! ze zijn uitprinten gewoon stuk voor stuk waard.
Tot snelles lieve Maudjee en Svennes geniet er nog even van -
26 Februari 2013 - 13:40
Christianne Niesten:
Ha Maud (en Sven natuurlijk),
het is fantastisch te lezen hoe jullie een wezenlijke bijdrage leveren in het leven van zoveel mensen. Uiteindelijk doe je wat je kunt; en dan de hartverwarmende en bescheiden manier waarop je met respect de mensen benadert, oogst mijn bewondering! Nog maar twee weken en dan ben je hier weer in Nederland. Juist die terugkomst zal ook een cultuurshock teweeg brengen, dus raad ik jullie aan nog te genieten van jullie tijd daar.
Tot in Tilburg,
hartelijke groeten ook aan Sven,
Christianne -
01 Maart 2013 - 06:41
Fan:
Ik was trots, ik ben trots. Je bent een kanjer! -
01 Maart 2013 - 22:04
Ming:
Respect Maud!! Je verhaal is zo intens en gedreven. Je geeft de kids en mensen daar iets waardevols vanuit je hart. En jij neemt een onvergetelijke en waardevolle ervaring mee terug naar huis.Geniet van je laatste weken!!
Greetz uit Geersdijk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
