Blog 7 - Tijdloze herinnering
Door: Maud
Blijf op de hoogte en volg Maud
17 Maart 2013 | Zuid-Afrika, Durban
De laatste week van ons avontuur vliegt voorbij. Het afscheid bij Mother of Peace ging buiten verwachting vrij makkelijk. Doordat we ons goed hadden ingesteld op de korte tijd die we op de communitie hadden, hebben we elke minuut benut. De week voor vertrek had ik wel veel moeite om alles los te laten. De vorderingen en steeds meer openheid die ik bij de kinderen zag raakte me, ik kon ze toch niet juist op dat moment achterlaten?
Het was moeilijk om de juiste afstand met de kinderen te bewaren. Op school hadden we een docentenrol, buitenschool gingen we met ze mee naar huis, speelde en gaven die extra aandacht en liefde die ze nodig hebben. De laatste weken werd de band met sommige kinderen erg hecht, wat voor ieder fijn was maar ook moeilijk, omdat we maar tijdelijk bleven. De kinderen hebben vastigheid, structuur, en vertrouwen nodig. Deze basis moet vooral bij de huismoeders en ander vast personeel liggen. Zowel Sven als ik kregen in de laatste weken te maken met kinderen die diepliggende problemen over hun verleden met ons deelde. Een schouder en luisterend oor konden we de kinderen geven maar verder dan dat lag niet in ons bereik. De verschillende rollen binnen en buiten school waren zowel voor de kinderen als voor ons lastig. We waren steeds opzoek naar een juiste balans tussen docent en vriend.
Het verhaal van een 7 jarig meisje wat ze mij in de laatste week toevertrouwde laat mij niet los. Op de communitie is bekend dat het meisje grote problemen heeft, ze staat op de wachtlijst voor therapie buiten de communitie. Helaas is er te weinig geld en mogelijkheid om meerdere kinderen te gelijk te laten behandelen. De social worker op de communitie is erg betrokken, ze staat voor iedereen klaar, regelt en begeleid waar mogelijk is, maar kan lang niet alle 85 kinderen en 12 huismoeders te gelijk behandelen. Het meisje die mij in vertrouwen nam is op 3 jarige leeftijd seksueel misbruikt door haar oom, en moest 2 weken geleden hiervoor getuigen in de rechtbank. Het meisje is erg gesloten, maar vertelde mij vrij plotseling over die dag. Terwijl bij mij tranen over mijn wangen rolde, liet zij geen enkele emotie zien. Een starende blik naar het niets, totaal in zichzelf gekeerd. Enerzijds is het mooi dat er nu een kleine opening is, waarop ze hopelijk meer gaat praten, anderszijds voelt het niet fijn dat ze juist mij vertrouwde op het moment dat ik bijna wegging. De laatste week heb ik om die reden afstand genomen.
De laatste week op het project was erg druk. In een sneltreinvaart hebben we nog alles gedaan wat op ons verlanglijstje stond. Sven heeft een mooie graffiti gemaakt bij een buitenschoolse opvang, een ontwikkelingsprogramma voor mensen in een Township. Ik heb een mooi en divers resultaat mogen ontvangen van de cameraatjes die ik daar heb uitgedeeld. Via mijn project zijn we in contact gekomen met een vrouw gevlucht uit Congo. Ze is 6 jaar geleden naar Durban verhuisd voor een beter bestaan. Helaas helpt haar universitaire studie geneeskunde haar ook in Durban niet aan werk. De flat waar ze woont, bewoond door arme mensen vanuit het buitenland en platteland heeft het meeste weg van een gevangenis. Beveiligers, tralies, grauwe muren, kapotte ramen en vieze scheve gordijntjes. Mensen keken ons aan alsof ze nog nooit een blanke hadden gezien. Een klein beetje ongemakkelijk met mijn camera verstopt in mijn mouw liepen we naar het ' kamertje' waar ze met heel haar familie woont, ik had er niet graag ' s avonds willen lopen. De foto' s laat ik in Nederland ontwikkelen, ik ben erg benieuwd omdat het weer een hele andere cultuur en woonomgeving is. Ze nam mijn verzoek om gedurende één week foto' s te maken van haar dagelijkse leven, bijzondere plaatsen en dierbare erg serieus. Elke dag belde ze mij voor bevestiging.
In één van de laatste weekenden bij Mother of Peace zijn we met de ouders van Sven naar de familie van Priscilla, onze schoonmaaktster geweest. In plaats van een bloemetje hadden we drie kippen in de kofferbak meegenomen, die we vervolgens eigenhandig hebben geslacht en gebraait. De muziek galmde s ' ochtends vroeg al door het landschap en de 0,75 liter flessen Black Label werden gedronken bij het ontbijt. Dat weekend heb ik haar verlanglijstje gevraagd voor het cateringbedrijfje wat ze wilt starten. In eerste instantie vond ik het moeilijk om haar iets van geldwaarde te geven, de gelijkwaardige band die we met haar hadden opgebouwd was juist zo bijzonder omdat ze geen geld van ons wilde. Bevestiging in haar kunnen en eigenwaarde is voor haar heel belangrijk, ze wilt werken voor haar geld. na aanleiding van mijn vorige blog, onder andere over Priscilla heb ik geld gekregen om een gasstel, grote pan en 10 kg pannekoekenmix voor haar te kopen, zodat ze zelf aan de slag kan. Samen zijn we gaan winkelen, en legde ze ons vastberaden uit hoe en wat ze precies nodig had, om haar plan te verwezelijken. Het mooiste van die dag vond ik dat haar familie heel dankbaar was maar helemaal door het dolle heen ging toen ik ze naast de kookspullen een fotoboekje gaf met de door hun zelfgemaakte foto' s. De foto' s maakte indruk en liet ze al het andere vergeten, geluk zit in een klein hoekje. De gastvrijheid en enthousiasme van Priscilla bezorgde ook Sven' s ouders een mooi weekend, haar energie straalt ze naar iedereen uit. Toch heeft deze vrolijkheid ook iets beangstigend , ze heeft het nodige meegemaakt en ik kan mij niet voorstellen dat deze vrolijkheid geen keerzijde heeft. Ze weet deze goed te verbergen. Het afscheid van Priscilla was zeker net zo moeilijk als van de kinderen.
De kinderen zijn afscheid nemen gewend, nemen het nuchter op. Zelfbescherming omdat ze weten dat we weer weggaan. Het meisje van 5 jaar in mijn huisje vertelde mij elke dag dapper over hoeveel dagen ik zou gaan huilen bij het afscheid. Zo ging het immers elke maand. Veel kinderen weten niet goed hoe ze met emotie om moeten gaan. Ik schrok van de verandering in gedrag die ik de laatste dagen bij sommige kinderen zag. De kinderen die normaal erg naar ons toetrokken en knuffelde, namen afstand. Soms in extreme vorm. Het meisje van 12 jaar in mijn huisje veranderde in iemand anders, 2 dagen voor ons vertrek. Ze wist totaal niet hoe ze met haar gevoel om moest gaan, sloeg en kneep me helemaal blauw. Ze hoorde niks meer, Sloeg haar broertjes en zusje van mij af, ze was niet meer te bereiken. Ik heb nog nooit zo' n heftige reactie en verandering gezien bij zo' n jong meisje. Haar oudere zus heeft haar in het Zulu gekalmeerd, waarop ze huilend naar buiten rende.
Haar zus is lief en zorgzaam binnen huis, maar een groot probleemgeval buitenhuis. Ik voelde na enkele weken dat ze steeds meer afstand nam omdat ik haar buitenhuis als elk ander kind behandelde en vaak moest corrigeren. Van een stoer, onafhankelijk en veel ouder uitziend meisje veranderde ze de laatste week weer in een kind die aandacht en een knuffel wilde. Toen besefte ik weer goed en misschien te laat hoe jong ze nog is.
Een 13 jarig meisje heeft meer verantwoordelijkheden dan ik. Wanneer de huismoeder weg is, neemt zij alle taken over. Kinderen van 4 jaar lopen kilometers langs de snelweg richting school met een uniform en een tas vol boeken.. Ik verbaas me hoe snel kinderen geen kinderen meer (kunnen) zijn, jonge meisjes vroeg vrouwelijke vormen hebben en deze op basisschoolleeftijd al uitnodigend laten zien. Ik vraag me af of dit gedrag normgevend is voor alle zulu meisjes in Zuid-Afrika. Als ik naar de huismoeders en naar gezinnen buiten de communitie kijk, denk ik van wel.
Momenteel zitten we in Swaziland, een klein onafhankelijk landje midden in Zuid-Afrika. Vanuit Durban zijn we met de auto via de kust naar bovengereden, en gaan nu door Swaziland richting Johannesburg. Via snelwegen met gaten van één meter doorsnede, kuddes koeien en honderden scholieren komen we in de mooiste plaatsjes. De bevolking is 95 % zwart en leeft veel primitiever dan in het zuiden. De armoede lijkt minder schrijnend, waarschijnlijk doordat het contrast tussen arm en rijk hier minder groot is. Ik ben blij dat we nog even de tijd hebben om het land verder te zien en de mogelijkheid hebben om alle ervaringen op het project hier te laten bezinken. Ik merk dat ik in deze laatste weken reizen op hele andere dingen let dan de eerste twee weken. De eerste weken viel mij vooral de grote contrasten, armoede en leed op. Nu zie ik door deze armoede heen de wederopbouw en vorderingen van de laatste jaren. Door heel het land komen we in townships nieuwe prefab woonwijken en scholen tegen. De cultuur kan pas veranderen als de mensen inzien dat het ook anders kan. Faciliteiten verbeteren is de eerste stap, de bevolking moet zich vervolgens zelf willen ontwikkelen.
Het klinkt misschien egoistisch wanneer ik zeg dat ik alleen voor mezelf naar Afrika ben afgereisd. Voor mijn eigen ervaring en voor mijn eigen gevoel iets goeds te doen voor de medemens. Speciaal voor vrijwilligerswerk naar Afrika vind ik te groot gedacht, ik had ook mensen in de buurt kunnen helpen. De vele euro' s die ik aan een organisatie in Nederland heb moeten geven, waar vooral de directeur iets aan heeft gehad, had ik beter kunnen besteden. Toch ben ik heel blij dat we voor school, via deze weg vol leer en keerpunten een ontzettend mooie tijd hebben gehad. één paar donkere twinkeloogjes, één extra lach, het verschil voor één kind is genoeg om te weten dat de herinnering voor zowel hen als mij tijdloos is.
Het was moeilijk om de juiste afstand met de kinderen te bewaren. Op school hadden we een docentenrol, buitenschool gingen we met ze mee naar huis, speelde en gaven die extra aandacht en liefde die ze nodig hebben. De laatste weken werd de band met sommige kinderen erg hecht, wat voor ieder fijn was maar ook moeilijk, omdat we maar tijdelijk bleven. De kinderen hebben vastigheid, structuur, en vertrouwen nodig. Deze basis moet vooral bij de huismoeders en ander vast personeel liggen. Zowel Sven als ik kregen in de laatste weken te maken met kinderen die diepliggende problemen over hun verleden met ons deelde. Een schouder en luisterend oor konden we de kinderen geven maar verder dan dat lag niet in ons bereik. De verschillende rollen binnen en buiten school waren zowel voor de kinderen als voor ons lastig. We waren steeds opzoek naar een juiste balans tussen docent en vriend.
Het verhaal van een 7 jarig meisje wat ze mij in de laatste week toevertrouwde laat mij niet los. Op de communitie is bekend dat het meisje grote problemen heeft, ze staat op de wachtlijst voor therapie buiten de communitie. Helaas is er te weinig geld en mogelijkheid om meerdere kinderen te gelijk te laten behandelen. De social worker op de communitie is erg betrokken, ze staat voor iedereen klaar, regelt en begeleid waar mogelijk is, maar kan lang niet alle 85 kinderen en 12 huismoeders te gelijk behandelen. Het meisje die mij in vertrouwen nam is op 3 jarige leeftijd seksueel misbruikt door haar oom, en moest 2 weken geleden hiervoor getuigen in de rechtbank. Het meisje is erg gesloten, maar vertelde mij vrij plotseling over die dag. Terwijl bij mij tranen over mijn wangen rolde, liet zij geen enkele emotie zien. Een starende blik naar het niets, totaal in zichzelf gekeerd. Enerzijds is het mooi dat er nu een kleine opening is, waarop ze hopelijk meer gaat praten, anderszijds voelt het niet fijn dat ze juist mij vertrouwde op het moment dat ik bijna wegging. De laatste week heb ik om die reden afstand genomen.
De laatste week op het project was erg druk. In een sneltreinvaart hebben we nog alles gedaan wat op ons verlanglijstje stond. Sven heeft een mooie graffiti gemaakt bij een buitenschoolse opvang, een ontwikkelingsprogramma voor mensen in een Township. Ik heb een mooi en divers resultaat mogen ontvangen van de cameraatjes die ik daar heb uitgedeeld. Via mijn project zijn we in contact gekomen met een vrouw gevlucht uit Congo. Ze is 6 jaar geleden naar Durban verhuisd voor een beter bestaan. Helaas helpt haar universitaire studie geneeskunde haar ook in Durban niet aan werk. De flat waar ze woont, bewoond door arme mensen vanuit het buitenland en platteland heeft het meeste weg van een gevangenis. Beveiligers, tralies, grauwe muren, kapotte ramen en vieze scheve gordijntjes. Mensen keken ons aan alsof ze nog nooit een blanke hadden gezien. Een klein beetje ongemakkelijk met mijn camera verstopt in mijn mouw liepen we naar het ' kamertje' waar ze met heel haar familie woont, ik had er niet graag ' s avonds willen lopen. De foto' s laat ik in Nederland ontwikkelen, ik ben erg benieuwd omdat het weer een hele andere cultuur en woonomgeving is. Ze nam mijn verzoek om gedurende één week foto' s te maken van haar dagelijkse leven, bijzondere plaatsen en dierbare erg serieus. Elke dag belde ze mij voor bevestiging.
In één van de laatste weekenden bij Mother of Peace zijn we met de ouders van Sven naar de familie van Priscilla, onze schoonmaaktster geweest. In plaats van een bloemetje hadden we drie kippen in de kofferbak meegenomen, die we vervolgens eigenhandig hebben geslacht en gebraait. De muziek galmde s ' ochtends vroeg al door het landschap en de 0,75 liter flessen Black Label werden gedronken bij het ontbijt. Dat weekend heb ik haar verlanglijstje gevraagd voor het cateringbedrijfje wat ze wilt starten. In eerste instantie vond ik het moeilijk om haar iets van geldwaarde te geven, de gelijkwaardige band die we met haar hadden opgebouwd was juist zo bijzonder omdat ze geen geld van ons wilde. Bevestiging in haar kunnen en eigenwaarde is voor haar heel belangrijk, ze wilt werken voor haar geld. na aanleiding van mijn vorige blog, onder andere over Priscilla heb ik geld gekregen om een gasstel, grote pan en 10 kg pannekoekenmix voor haar te kopen, zodat ze zelf aan de slag kan. Samen zijn we gaan winkelen, en legde ze ons vastberaden uit hoe en wat ze precies nodig had, om haar plan te verwezelijken. Het mooiste van die dag vond ik dat haar familie heel dankbaar was maar helemaal door het dolle heen ging toen ik ze naast de kookspullen een fotoboekje gaf met de door hun zelfgemaakte foto' s. De foto' s maakte indruk en liet ze al het andere vergeten, geluk zit in een klein hoekje. De gastvrijheid en enthousiasme van Priscilla bezorgde ook Sven' s ouders een mooi weekend, haar energie straalt ze naar iedereen uit. Toch heeft deze vrolijkheid ook iets beangstigend , ze heeft het nodige meegemaakt en ik kan mij niet voorstellen dat deze vrolijkheid geen keerzijde heeft. Ze weet deze goed te verbergen. Het afscheid van Priscilla was zeker net zo moeilijk als van de kinderen.
De kinderen zijn afscheid nemen gewend, nemen het nuchter op. Zelfbescherming omdat ze weten dat we weer weggaan. Het meisje van 5 jaar in mijn huisje vertelde mij elke dag dapper over hoeveel dagen ik zou gaan huilen bij het afscheid. Zo ging het immers elke maand. Veel kinderen weten niet goed hoe ze met emotie om moeten gaan. Ik schrok van de verandering in gedrag die ik de laatste dagen bij sommige kinderen zag. De kinderen die normaal erg naar ons toetrokken en knuffelde, namen afstand. Soms in extreme vorm. Het meisje van 12 jaar in mijn huisje veranderde in iemand anders, 2 dagen voor ons vertrek. Ze wist totaal niet hoe ze met haar gevoel om moest gaan, sloeg en kneep me helemaal blauw. Ze hoorde niks meer, Sloeg haar broertjes en zusje van mij af, ze was niet meer te bereiken. Ik heb nog nooit zo' n heftige reactie en verandering gezien bij zo' n jong meisje. Haar oudere zus heeft haar in het Zulu gekalmeerd, waarop ze huilend naar buiten rende.
Haar zus is lief en zorgzaam binnen huis, maar een groot probleemgeval buitenhuis. Ik voelde na enkele weken dat ze steeds meer afstand nam omdat ik haar buitenhuis als elk ander kind behandelde en vaak moest corrigeren. Van een stoer, onafhankelijk en veel ouder uitziend meisje veranderde ze de laatste week weer in een kind die aandacht en een knuffel wilde. Toen besefte ik weer goed en misschien te laat hoe jong ze nog is.
Een 13 jarig meisje heeft meer verantwoordelijkheden dan ik. Wanneer de huismoeder weg is, neemt zij alle taken over. Kinderen van 4 jaar lopen kilometers langs de snelweg richting school met een uniform en een tas vol boeken.. Ik verbaas me hoe snel kinderen geen kinderen meer (kunnen) zijn, jonge meisjes vroeg vrouwelijke vormen hebben en deze op basisschoolleeftijd al uitnodigend laten zien. Ik vraag me af of dit gedrag normgevend is voor alle zulu meisjes in Zuid-Afrika. Als ik naar de huismoeders en naar gezinnen buiten de communitie kijk, denk ik van wel.
Momenteel zitten we in Swaziland, een klein onafhankelijk landje midden in Zuid-Afrika. Vanuit Durban zijn we met de auto via de kust naar bovengereden, en gaan nu door Swaziland richting Johannesburg. Via snelwegen met gaten van één meter doorsnede, kuddes koeien en honderden scholieren komen we in de mooiste plaatsjes. De bevolking is 95 % zwart en leeft veel primitiever dan in het zuiden. De armoede lijkt minder schrijnend, waarschijnlijk doordat het contrast tussen arm en rijk hier minder groot is. Ik ben blij dat we nog even de tijd hebben om het land verder te zien en de mogelijkheid hebben om alle ervaringen op het project hier te laten bezinken. Ik merk dat ik in deze laatste weken reizen op hele andere dingen let dan de eerste twee weken. De eerste weken viel mij vooral de grote contrasten, armoede en leed op. Nu zie ik door deze armoede heen de wederopbouw en vorderingen van de laatste jaren. Door heel het land komen we in townships nieuwe prefab woonwijken en scholen tegen. De cultuur kan pas veranderen als de mensen inzien dat het ook anders kan. Faciliteiten verbeteren is de eerste stap, de bevolking moet zich vervolgens zelf willen ontwikkelen.
Het klinkt misschien egoistisch wanneer ik zeg dat ik alleen voor mezelf naar Afrika ben afgereisd. Voor mijn eigen ervaring en voor mijn eigen gevoel iets goeds te doen voor de medemens. Speciaal voor vrijwilligerswerk naar Afrika vind ik te groot gedacht, ik had ook mensen in de buurt kunnen helpen. De vele euro' s die ik aan een organisatie in Nederland heb moeten geven, waar vooral de directeur iets aan heeft gehad, had ik beter kunnen besteden. Toch ben ik heel blij dat we voor school, via deze weg vol leer en keerpunten een ontzettend mooie tijd hebben gehad. één paar donkere twinkeloogjes, één extra lach, het verschil voor één kind is genoeg om te weten dat de herinnering voor zowel hen als mij tijdloos is.
-
17 Maart 2013 - 20:19
Marc De Carpentier:
Mooi verhaal Maud! Echt heel leuk om te lezen:) geniet ervan zolang het nog duurt! -
17 Maart 2013 - 21:20
Hille:
Een indrukwekkend slot aan een mooie en goedgeschreven reeks!
Ik wens jou net als Sven nog een mooie afsluiting van de periode daar, en een behouden terugkeer. Leuk om je dan weer eens te zien. -
17 Maart 2013 - 22:07
Petra Lauret:
Hoi Maud,aan alles komt een eind......maar aan deze ervaringen zal je nog vaak terug denken. De mensen daar en jij hebben elkaar geraakt, en aangeraakt.Je hebt een mooie band opgebouwd met velen en misschien was je korte verblijf daar ook wel debet aan, het was daardoor misschien ook wel veilig voor ze om veel met je te delen. Ik denk dat het voor iedereen heerlijk was dat je er geweest bent.En egoïstisch is het zeker niet je doet wat goed is voor jou en in dit geval hebben veel mensen daarvan mee mogen genieten.
Groetjes Petra Lauret( je moeder zal blij zijn je weer te zien) -
18 Maart 2013 - 09:22
Jan Grolleman:
Ha Maud,
Dank voor je lezenswaardige verslagen. Goede reis, we zien elkaar weer in Tilburg.
Van Afrika naar een Tilburgse pleisterplaats?
Groet, Jan
-
18 Maart 2013 - 10:57
Annie:
Lieve Maud!! Zoals ik steeds lees en af en toe van je persoonlijk hoor wil je nog lang niet terug naar Nl.. Wij missen je hier wel heel erg! Gelukkig ben je er dit komend weekend weer bij. Zin in onzin.
as zaterdag lekker uiteten en bijkletsen ??
xxx heel veel liefs van Ann -
18 Maart 2013 - 15:14
Henriëtte:
Lieve Maud en Sven,
Wat een prachtige verhalen en wat een zware dagen om afscheid te nemen! Wat kom je rijk aan ervaringen terug! Ben benieuwd om je dan weer in het echt te zien en te spreken.
Alle goeds en een veilige terugreis, sterkte van Henriëtte -
18 Maart 2013 - 16:02
Alex:
Trots.. -
18 Maart 2013 - 18:51
Stef En Karin:
Hoi Maud, wat hebben jullie een heftige maar ook fantastische tijd in Zuid-Afrika gehad! Het was geweldig om de omgang van jou en Sven met de kindjes op de community te zien. De band die jullie in 2 maanden hebben opgebouwd is echt heel bijzonder! Een stukje opvoeding, onderwijs maar vooral het geduld en de lieve aandacht die jullie voor de kindjes hebben is echt hartverwarmend. Deze ervaring pakt niemand jullie nog af, dus geniet ervan! Ook de bijzondere band met Priscilla en haar Zulu familie en jou speciale ventje Andy zul je nooit vergeten.......Geniet van de laatste dagen! dikke knuffel xxx Stef en Karin. -
19 Maart 2013 - 07:24
Mark De P:
je kan goed schrijven Maud !
Tot donderdag!x -
22 Mei 2013 - 14:05
Rita De Bresser:
Hi Maud,
Wat een beleving! Ik vind het geweldig wat jij en Sven hebben gedaan en heb met plezier een groot deel van je reisverslagen gelezen.
Lieve groet,
Rita 2dlt4
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
